COVID-19'a neden olan virüs olan SARS-CoV-2, dünya çapında 3,8 milyondan fazla ölüme neden oldu. Şu anda küresel olarak çeşitli aşılar uygulanıyor, ancak tasarlanmış monoklonal antikorlar ve küçük moleküllü antiviral ajanlar dahil olmak üzere etkili tedavilerdeki ilerlemeler daha az başarılı oldu. Bu, viral replikasyonu eşzamanlı olarak baskılayan ve konak bağışıklığından ve antiviral terapötiklerden viral kaçışı önleyen yenilikçi yaklaşımlara olan ihtiyacı vurgulamaktadır. Şimdi, Peter Doherty Enfeksiyon ve Bağışıklık Enstitüsü (Doherty Enstitüsü) ve Peter MacCallum Kanser Merkezi'ndeki bilim adamları, SARS-CoV-2 gibi virüslerin bulaşmasını durdurmak için yeni bir tedaviye doğru bir adım attılar. Crispr Gen Düzenleme Teknolojisinin insan hücrelerinde virüs bulaşmasını önleyebileceğini bulmuşlardır. Bilim adamları, CRISPR Gen Düzenleme aracını kullanarak, enfekte insan hücrelerinde SARS-CoV-2 virüsünün bulaşmasını başarılı bir şekilde engeller. Ek olarak, bu Gen düzenleme tek

 Bir mikroRNA (kısaltılmış miRNA), bitkilerde, hayvanlarda ve bazı virüslerde bulunan, RNA susturma ve gen ekspresyonunun transkripsiyon sonrası düzenlenmesinde işlev gören küçük, tek iplikli, kodlamayan bir RNA molekülüdür (yaklaşık 22 nükleotit içerir). miRNA'lar, mRNA molekülleri içindeki tamamlayıcı dizilerle baz eşleşmesi yoluyla işlev görür. Sonuç olarak, bu mRNA molekülleri, aşağıdaki süreçlerin bir veya daha fazlası ile susturulur: (1) mRNA ipliğinin iki parçaya bölünmesi, (2) poli(A) kuyruğunun kısaltılması yoluyla mRNA'nın istikrarsızlaştırılması ve ( 3) mRNA'nın ribozomlar tarafından proteinlere daha az verimli çevirisi. miRNA'lar, RNA interferans (RNAi) yolunun küçük enterferans yapan RNA'larına (siRNA'lar) benzer, ancak miRNA'lar, kısa saç tokaları oluşturmak üzere kendi üzerlerine katlanan RNA transkript bölgelerinden türetilirken, siRNA'lar çift sarmallı RNA'nın daha uzun bölgelerinden türetilir. İnsan genomu 1900'den fazla miRNA&#

 M etisiline dirençli Staphylococcus aureus (MRSA), dünya çapında en ciddi bulaşıcı hastalık endişelerinden biridir. 2019'da Hastalık Kontrol ve Önleme Merkezleri (CDC) bunu 'ciddi bir tehdit' olarak etiketledi. Şimdi, Emory Üniversitesi ve Colorado Üniversitesi'nden araştırmacılar, Avrupa kestane ağacının (Castanea sativa) yapraklarından yeni bir molekül izole ettiler. MRSA'yı etkisiz hale getirme gücü ile. Tatlı kestane olarak da adlandırılan Avrupa kestanesi, Fagaceae (kayın) familyasına ait yaprak döken büyük bir ağaçtır. İran'dan Balkanlar'a kadar uzanan yüksek ormanlara özgüdür ve meyvesi kestane binlerce yıldır insanlar tarafından yenmektedir.  Avrupa kestanesi, dünyadaki birçok topluluk tarafından geleneksel ilaçlarında kullanılmaktadır.  Kosova Arnavut Alpleri'nde, meyvelerden kaynatma hazırlanır ve bunlar dahili olarak baş ağrılarını tedavi etmek için ve harici olarak hemoroidleri tedavi etmek için alınır. Orta Doğu İtalya'nın Marches bölge

DNA teknolojileri bize hücre ve organizmaların iç işleyişine dair bir pencere sağlamanın yanı sıra insan türüne doğrudan faydalar da sunuyor. Hastalığı Tedavi Etmek ve Önlemek Genetiği değiştirilmiş organizmalar, terapötik değeri olan proteinler üretebilir. Örneğin diyabeti tedavi etmek için gereken insülin, bakterilerde hızlı ve büyük miktarlarda üretilebilir. Genetik mühendisliği teknikleri mevcut olmadan önce, mezbahalarda domuz, inek ve atların pankreaslarından insülin hasat edildi ve daha sonra saflaştırıldı. Bazı durumlarda, terapötik proteinlerin rekombinant formları, dokulardan izole edilenlerden daha güvenlidir. Örneğin, bağışlanan kandan elde edilen pıhtılaşma faktörleriyle tedavi edilen hemofili hastaları, HIV için kan test etmek için taramalar geliştirilmeden önce AIDS'e neden olan virüs olan HIV ile enfekte olma riski taşıyordu. Gen teknolojisi ayrıca daha güvenli aşıların geliştirilmesine yol açmıştır. Birçok geleneksel aşı, bulaşıcı bir virüsü veya bakteriyi öldürere

 Beynin tanıdık bireylerin yüzlerini nasıl tanıdığı, sinirbilim tarihi boyunca önemli olmuştur. Ancak görsel işlemeyi kişi belleğine bağlayan önerilen hücreler henüz bulunamadı. Yeni bir çalışma, beynin geçici kutup bölgesinde, yüz algısını uzun süreli belleğe bağlayan bu tür hücrelerin keşfini bildirdi. Rockefeller Üniversitesi'nden bilim adamları, toplu olarak yüzleri hatırlayan yeni bir bellek hücresi sınıfına sahipler. Beynin geçici kutbundaki bir alan (kırmızı-sarı), tanıdık yüz tanımada uzmanlaşmıştır. Credit: Sofia Landi Bilim adamları fMRI'yi iki al yanaklı maymunun TP bölgelerini yakınlaştırmak için bir kılavuz olarak kullandılar. Daha sonra makaklar, yalnızca sanal olarak gördükleri tanıdık yüzlerin ve tanıdık olmayan yüzlerin görüntülerini izlerken TP nöronlarının elektrik sinyallerini kaydettiler. Denekler tanıdık yüzler gördüklerinde, TP bölgesindeki nöronları oldukça seçiciydi. Görüntüyü işledikten sonra, bu nöronların bilinen ve bilinmeyen yüzler arasında hızlı b

 Plastiği parçalamak çok zor. Bu görev için çeşitli yapay yollar geliştirilmiştir. Şimdi, Avusturyalı bilim adamları, midesinin dört bölmesinden biri olan ineğin işkembesinde plastik yiyen bakteri buldular. İneğin işkembesinin her yerde bulunan belirli türdeki maddeleri sindirebildiğini buldular. Bir inek sindirim sistemi veya geviş getiren bir sindirim sistemindeki ana ayrım, midenin her biri benzersiz bir işleve sahip dört ayrı bölmeye sahip olmasıdır. Buna karşılık, diğer hayvanların çoğu, birleşik bir işlevselliğe sahip yalnızca tek bir bölmeye sahiptir. Dört bölme, geviş getiren hayvanların, önce iyice çiğnemeden ot veya bitki örtüsünü sindirmesine izin verir. Bunun yerine, bitki örtüsünü sadece kısmen çiğnerler, ardından midenin rumen bölümündeki mikroorganizmalar geri kalanını parçalar. Viyana'daki Doğal Kaynaklar ve Yaşam Bilimleri Üniversitesi'nden Dr. Doris Ribitsch, “İşkembe retikulumunda büyük bir mikrobiyal topluluk yaşıyor ve hayvanlardaki yiyeceklerin sindirimind

İnsan hücrelerinde kesin genom mühendisliği, iki genel önem ve geniş ilgi alanına sahiptir. Teknoloji, hasarlı DNA'yı onarabilir ve kanser riskini azaltabilir. Dünya'nın koruyucu atmosferinin dışında seyahat eden astronotlar, uzaya nüfuz eden iyonlaştırıcı radyasyon nedeniyle uzayda DNA'ya artan bir zarar verme riskiyle karşı karşıyadır. Bu nedenle , uzayda spesifik DNA onarım stratejileri kullanmak esastır .  ABD'li bilim adamlarından oluşan bir ekip, ökaryotik hücrelerin uzayda DNA'yı nasıl onardığını incelemek için CRISPR tabanlı bir yöntem geliştirdi. Dünyanın manyetosferinin koruyucu sınırlarının ötesine seyahat eden astronotlar, iyonlaştırıcı radyasyonun neden olduğu DNA hasarı riskini artırıyor. Bu tür DNA hasarı, kansere ve diğer zararlı sağlık etkilerine yol açarak, uzun süreli uzay yolculuğunun güvenliği hakkında soruları gündeme getirebilir. Bu nedenle, insan vücudu tarafından uzayda hangi spesifik DNA onarım stratejilerinin kullanıldığı özellikle önemli

 Her insan hücresinin yaklaşık 22.000 farklı geni vardır ve en basit prokaryotik hücreler bile genellikle en az bin gen içerir. Tüm genler aynı anda aktif olsaydı, sonuç kaos olurdu. Bunun yerine, hücreler, genlerin Her insan hücresinin yaklaşık 22.000 farklı geni vardır ve en basit prokaryotik hücreler bile genellikle en az bin gen içerir. Tüm genler aynı anda aktif olsaydı, sonuç kaos olurdu. Bunun yerine, hücreler, genlerin ne zaman etkinleştirildiğini, yani kopyalanıp çevrildiğini kontrol eder, böylece doğru miktarda farklı protein yapılabilir. Ayrıca bazı proteinlere sürekli ihtiyaç duyulurken, bazılarına ise sadece belirli koşullar altında ihtiyaç duyulur. Birçok bakteri, mevcut besinlerden yararlanmak için metabolik aktivitelerini değiştirerek dış koşullardaki değişikliklere uyum sağlar. Hatta bazıları yiyecek kıtlaştığında uykuya dalar veya sporlar oluşturur. Bu hücrelerin besin bolken uyku durumuna hazırlanmaları, besin yokken metabolik enzimler üretmeleri verimli olmaz. Peki

 DNA giraz veya basitçe giraz, topoizomeraz sınıfındaki bir enzimdir ve çift sarmallı DNA, uzatılan RNA-polimeraz veya öndeki helikaz ile çözülürken, ATP'ye bağlı bir şekilde topolojik gerilimi azaltan Tip II topoizomerazların bir alt sınıfıdır. devam eden çoğaltma çatalı. Enzim, DNA'nın negatif süper-sargısına neden olur veya pozitif süper-sargıları gevşetir. Bunu, bir çaprazlama oluşturacak şekilde şablonu ilmekleyerek, ardından çift sarmallardan birini keserek ve diğerini kırılmayı bırakmadan önce içinden geçirerek, her enzimatik adımda bağlantı sayısını ikişer değiştirerek yapar. Bu işlem, tek dairesel DNA'sı DNA giraz tarafından kesilen ve iki ucu daha sonra süper bobinler oluşturmak üzere birbiri etrafında bükülen bakterilerde meydana gelir. Giraz, ökaryotik plastidlerde de bulunur: sıtma paraziti Plasmodium falciparum'un apikoplastında ve çeşitli bitkilerin kloroplastlarında bulunur. Bakteriyel DNA giraz, nalidiksik asit, novobiyosin ve siprofloksasin dahil olmak

 Antik DNA (aDNA), eski örneklerden izole edilen DNA'dır. Bozunma süreçleri (çapraz bağlanma, deaminasyon ve parçalanma dahil) nedeniyle antik DNA, çağdaş genetik materyale kıyasla daha fazla bozulur. En iyi koruma koşullarında bile, bir üst sınır vardır. bir numunenin dizileme teknolojileri için yeterli DNA içermesi için 0,4–1,5 milyon yıl. donmuş çekirdekler, deniz ve göl çökelleri ve kazı kirleri. Antik DNA Çalışmalarının Tarihi 1980'ler aDNA olarak adlandırılacak olan şeye ilişkin ilk çalışma, 1984 yılında, Russ Higuchi ve Berkeley California Üniversitesi'ndeki meslektaşları, Quagga'nın bir müze örneğinden alınan DNA izlerinin, numunede yalnızca 150 yıl sonra kalmadığını bildirdikleri zaman yapıldı. bireyin ölümü, ancak ayıklanabilir ve sıralanabilir. Önümüzdeki iki yıl boyunca, doğal ve yapay olarak mumyalanmış örnekler üzerinde yapılan araştırmalar yoluyla Svante Pääbo, bu fenomenin nispeten yeni müze örnekleriyle sınırlı olmadığını, görünüşe göre birkaç bin yıl ö

 Helikazlar, tüm organizmalar için hayati önem taşıyan bir enzim sınıfıdır. Ana işlevleri, bir organizmanın genlerini açmaktır. Bunlar, ATP hidrolizinden gelen enerjiyi kullanarak, DNA ve RNA (dolayısıyla helik- + -az) gibi tavlanmış iki nükleik asit zincirini ayıran, bir nükleik asit fosfodiester omurgası boyunca yönsel olarak hareket eden motor proteinlerdir. İplik ayrılmasının katalize edilmesi gereken çok çeşitli süreçleri temsil eden birçok sarmal vardır. Ökaryotik genlerin yaklaşık %1'i helikazları kodlar. İnsan genomu 95 yedeksiz sarmal için kodlar: 64 RNA sarmal ve 31 DNA sarmal. DNA replikasyonu, transkripsiyon, translasyon, rekombinasyon, DNA onarımı ve ribozom biyogenezi gibi birçok hücresel süreç, sarmalların kullanımını gerektiren nükleik asit ipliklerinin ayrılmasını içerir. Fonksiyon Helikazlar genellikle, tavlanmış nükleotit bazları arasındaki hidrojen bağlarının kırılmasıyla karakterize edilen bir işlem olan ATP hidrolizinden gelen enerjiyi kullanarak bir DNA çift

 DNA ligaz, bir fosfodiester bağı oluşumunu katalize ederek DNA zincirlerinin birbirine bağlanmasını kolaylaştıran spesifik bir enzim türüdür, bir ligazdır (EC 6.5.1.1). Canlı organizmalarda dupleks DNA'daki tek zincir kırıklarının onarılmasında rol oynar, ancak bazı formlar (DNA ligaz IV gibi) çift sarmal kopmalarını (yani DNA'nın her iki tamamlayıcı sarmalındaki bir kopma) spesifik olarak onarabilir. Tek iplikli kopmalar, DNA'yı tamamen onarmak için son fosfodiester bağını yaratan DNA ligazıyla, bir şablon olarak çift sarmalın tamamlayıcı ipliği kullanılarak DNA ligaz tarafından onarılır. DNA ligaz, hem DNA onarımında hem de DNA replikasyonunda kullanılır. Ek olarak, DNA ligazı, rekombinant DNA deneyleri için moleküler biyoloji laboratuvarlarında yaygın olarak kullanılmaktadır. Saflaştırılmış DNA ligazı, rekombinant DNA oluşturmak üzere DNA moleküllerini birleştirmek için gen klonlamasında kullanılmaktadır. Enzimatik Mekanizma DNA ligazın mekanizması, bir nükleotidin (&qu

 Bir gen kopyalandıktan (ve ökaryotik bir gense işlendikten) sonra, kodu çözülmeye hazırdır. Çeviri, bir proteinin sentezini yönlendirmek için mRNA'daki nükleotid dizisini kullanan sitozoldeki büyük moleküler kompleksler olan ribozomların işidir. Bu işleme çeviri diyoruz çünkü “dil” “nükleik asit”ten “protein”e dönüşüyor. Ribozom, birkaç rRNA molekülünden oluşan bir çekirdeğin yüzeyinde noktalı düzinelerce küçük protein içeren karmaşık bir moleküler makinedir. Ökaryotik ribozomlar, prokaryotik ribozomlardan biraz daha büyük ve daha karmaşıktır, ancak tüm ribozomlar benzer bir yapıya sahiptir ve aynı temel işlemleri gerçekleştirir. Tipik bir E. coli hücresi yaklaşık 20.000 ribozom içerir (kütlesinin %20'si) ve bir memeli hücresi 10 milyon ribozom içerebilir; bu, hücreler için protein sentezinin önemini gösterir. Bir ribozom, bir mRNA dizisini okumaya nereden başlayacağını nasıl bilir? Ve bir protein oluşturmak için hangi amino asitleri kullanacağını nereden biliyor? Her iki soru